اتحاد ایرانیان در برابر تهدید‌های آمریکا

به گزارش پایگاه خبری‌تحلیلی بلاغ؛ به نقل از کیهان؛ نشریه‌ کنگره‌ آمریکا در تحلیلی نوشت: در تاریخ ۲۶ آوریل، انفجاری ویرانگر شهر بندری پرجنب‌وجوش بندرعباس در ایران را لرزاند و جان ۵۷ نفر را گرفت. این انفجار در بزرگ‌ترین مرکز کانتینری ایران رخ داد و امواج شوک‌آوری را به شهر فرستاد که شیشه‌های پنجره‌ها را شکست. در میان این فاجعه، واکنش مردم ایران، درسی مهم برای سیاست‌گذاران آمریکایی به همراه داشت: نباید ظرفیت ایران برای اتحاد در برابر بحران‌ها را دست‌کم گرفت.

با وجود مشکلات اقتصادی، ایرانیان پس از انفجار بندرعباس متحد شدند. در سراسر کشور، مردم برای اهدای خون به آسیب‌دیدگان صف کشیدند. پزشکان و روان‌شناسان برای کمک به مصدومان و افراد آسیب‌دیده از این فاجعه‌ی روانی، داوطلب شدند. مکانیک‌ها برای تعمیر رایگان خودروهای آسیب‌دیده و مردم برای ارسال شیشه جهت تعمیر پنجره‌های شکسته‌ی خانه‌ها اقدام کردند.
ایرانیان، فارغ از گلایه‌های‌شان، در مواجهه با رویدادهای خارجی یا فجایع، اولویت را به انسجام ملی می‌دهند؛ پدیده‌ای که به اثر «اتحاد حول پرچم» معروف است؛ جایی که شهروندان در زمان بحران‌ها، پشت دولت خود متحد می‌شوند.

این واکنش، روایتی را که برخی گروه‌های مخالف ایرانی و تحلیل‌گران غربی ترویج می‌دهند، به چالش می‌کشد؛ روایتی که ادعا می‌کند نارضایتی عمومی از دولت، ایران را آسیب‌پذیر کرده و مردم ممکن است از مداخله‌ی خارجی استقبال کنند. اما حمایت گسترده‌ی مردمی پس از انفجار بندرعباس، نشان‌دهنده‌ی چیزی متفاوت است. ایرانیان، حتی با وجود نارضایتی، در مواجهه با تهدیدات خارجی، اختلافات را کنار می‌گذارند و اولویت را به وحدت ملی می‌دهند.
اتحاد نشان‌داده‌شده در بندرعباس، یادآور واکنش عمومی ملت ایران در طول جنگ ایران و عراق است؛ پیشینه‌ای تاریخی که هشداری جدی به کسانی می‌دهد که برای تهاجم یا دخالت در ایران تبلیغ می‌کنند. در سپتامبر ۱۹۸۰، صدام حسین با این تصور که ایران پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ تضعیف شده، حمله‌ای را آغاز کرد و انتظار پیروزی سریع داشت. او تحت تأثیر روایت‌هایی از مخالفان ایرانی و محاسبات اشتباه قرار داشت که ادعا می‌کردند شکاف‌های داخلی، مانع از دفاع یکپارچه‌ی ایران خواهد شد.

اما ایرانیان، از جمله نیروهای داوطلب و مردمی، متحد شدند و تهاجم را دفع کردند. تا سال ۱۹۸۲، ایران تقریباً تمام سرزمین‌های ازدست‌رفته را بازپس گرفت. اشتباه صدام ناشی از دست‌کم گرفتن تاب‌آوری مردم ایران و توانایی آن‌ها در کنار گذاشتن اختلافات برای دفاع از وطن بود. این نه یک استثناء، بلکه ویژگی تکرارشونده‌ی واکنش ملت ایران به تهدیدات خارجی است.
برخی گروه‌های مخالف و تندروهای غربی همچنان همان روایت نادرست را ترویج می‌دهند؛ روایتی که تحولات تاریخی و شواهد عینی آن را رد می‌کند. انفجار بندرعباس نیز مانند جنگ تحمیلی، به انسجام و همبستگی داخلی منجر شد. ایران امروز کشوری منزوی نیست؛ بلکه ارتش و برنامه‌ی موشکی نسبتاً پیشرفته‌ای دارد و از طریق شبکه‌ای از متحدان در سراسر خاورمیانه، نفوذ قابل‌توجهی را کسب کرده است.

نشریه‌ کنگره در پایان می‌نویسد: سیاست‌گذاران غربی باید دیپلماسی را در اولویت قرار دهند و به‌جای تکیه بر تحلیل‌های مغرضانه و نادرست، با ایران تعامل کنند. داده‌های افکار عمومی نیز این واقعیت را پیچیده‌تر می‌کند. در حالی که برخی ایرانیان از سیاست‌های دولت خود ابراز نارضایتی می‌کنند، در عین حال به حاکمیت ملی خود پای‌بند هستند.

بر اساس نظرسنجی‌ها، بسیاری از مردم ایران از حضور نظامی کشورشان در منطقه حمایت می‌کنند که این موضوع بیانگر تمایل به قدرت ملی در برابر دخالت خارجی است. احساسات و رفتارهای مردمی در ماجرای انفجار بندرعباس نیز با همین روحیه‌ی همبستگی ملی هم‌راستا بوده است؛ جایی که تمرکز بر بهبود جمعی بود، نه تفرقه.

انتهای خبر/