پرهیز کردن از مجادله

به گزارش پایگاه خبری‌تحلیلی «بلاغ» به نقل از نوید شاهد؛ شهید «ابوالقاسم بزاز» دوم مهر‌ماه ۱۳۳۱، در شهرستان بابل به دنیا آمد. پدرش محمدحسین و مادرش صدیقه نام داشت. از سوی سپاه وارد جبهه شد و در تاریخ دهم خرداد ۱۳۵۹، در سنندج بر اثر اصابت ترکش به سر به شهادت رسید. مزار او در گلزار شهدای معتمدی به خاک سپرده شد.

فرازی از وصیت‌نامهٔ شهید «ابوالقاسم بزاز»

وصیت می‌کنم همهٔ شما را به اینکه از مجادله‌ٔ تعبیر علم که خداوند زیاد در کتابش و ائمه‌ٔ علیهم‌السلام نهی فرموده‌اند، بپرهیزید؛ زیرا باعث قساوت قلب است و محل اخوت. و در بعضی از روایات از ائمهٔ معصومین (ع) آمده است که لذت ایمان را نخواهید چشید کسی که مجادله زیاد کند.

اهمیت دادن به نماز و دعا و نماز شب و مناجات مخفی از نظرها و صدقهٔ پنهانی و پنهان‌داشتن کارهای خیر است و برای رضای خدا انجامش دهید؛ زیرا همان‌گونه که برای هر یک از موارد، چندین (شاید اگر اشتباه نکنم چند درصد) روایت و حدیث وارد شده است. مخصوصاً عزیزان من! نماز شب، آنچه که باعث عظمت و کرامت مؤمن است، فقط و فقط در همین خلوت‌کردن‌ها با قاضی‌الحاجات، دوست و محبوب واقعی، واقف به اسرار نهان است.

به‌جا آوردن حق‌الناس

حقوق‌الناس را هر چه زودتر، در صورت امکان، به‌جا آورید و ادا نمایید که مرگ زود می‌آید و ناگهانی، و سعی کنید که زودتر از افراد رضایت کسب نمایید و مشروط است به رضایت.

سعی کنید که در دوستی‌هایتان صادق باشید، واقعاً دوست باشید و سعی کنید که همه را دوست بدارید که همه مخلوق خدایند و خدمتگزار تو به امر خدا، و تو نیز خدمتگزار آن‌ها. باید که همه مانند اعضای یک خانواده باشید و همان‌گونه نسبت‌به‌هم صمیمیت ابراز دارید که موجب خوشحالی خدا می‌باشد.

عزیزان من! الان که این نامه را می‌خوانید من نیستم، ولی این وصیت را به شما می‌کنم و شما هم به هر کس که بیشتر دوستش دارید برسانید. و آن وصیت این است که از خدا بخواهند تا شهادت در مسیر خودش را نصیب و روزی فرماید.

به خدا قسم، تنها راه رسیدن به کمال واقعی و یا بهتر بگویم لقاءالله (عند ملک؟) و ساده‌ترین و سهل‌ترین و نزدیک‌ترین راه‌ها و واضح‌ترین آن‌ها همین است. شهادت چقدر زیباست لفظ «شهادت» تا چه رسد به معنا!
ای عزیزان من! قسم می‌دهم همهٔ شما را به آنچه که برایتان مونس است، از اینکه ارج نهیم به خون شهیدان اسلام و نگذاریم که ضایع شود خون مطهرشان و هدف‌شان پایمال هوس‌مان نگردد. که به کام دل‌شان (گسترش هر چه بیشتر حکومت حقه‌ٔ اسلامی) برسند. و بیاییم تا پیام‌آوران این خون‌ها باشیم. و این را بدانید که اگر رعایت مراتب فوق را نفرماییم، خداوند منتقم خواهد فرمود؛ نفرین ارواح شهدا، و آن‌وقت خدای‌ناخواسته سلب رحمت می‌شود، عذاب خواهد آمد.

عزیزان من! زیاد و زیاد، خیلی زیاد به یاد آقا و سرور کائنات، امام زمان که روح و جسم و تنم، همه متعلقات به من و فرزندانم که زیاد دوستشان دارم فدای قدم او، علی‌الخصوص زمانی که ترکم می‌کند.

قرآن مجید، کلام‌الله چه زیباست، که شاعر گفته: چه خوشبخت خوش است و قرآن ز تو دلربا شنیدن

به‌هرحال به یاد او باشیم و فرج عاجلش را بخواهیم و برای حضرتش دعا نماییم و برای نایب عام او، مجدد قرن، وحید دهر در عصر ما یعنی امام خمینی و طول عمر و توفیق و صحت جسم ایشان همچنین دعا زیاد نماییم.
از پدر و مادر و فامیل‌ها و آشنایان و دوستان و همهٔ نزدیکان برای من قبل از تشییع‌ جنازه‌ام طلب حلالیت شود.
در صورت امکان، سعی شود که به هیچ وجه و عذری در عزاداری برای من خلاف شرع یا اسراف نباید بشود.
و از ضجه و شیون و گریه که باعث خوشحالی دشمنان دین می‌شود جداً و جداً و جداً خودداری شود و خیلی سنگین و با متانت، مجالس عزای متعارف سطح پایین را برپا دارید.

از دعوت‌نمودن اشراف و طبقه‌ٔ مرفه در مجلس عزا جداً خودداری فرمایید.

یک‌سال نماز و یک‌ماه روزه و همچنین پانزده روز روزه و شش‌ماه نماز برای کسی بود حتماً حتماً بیاورید که راحت و آسوده باشم. برای خودم اگر صلاح دیدید و روزه‌ای بدهید، والا خداوند کریم‌تر از آن است که با این خاطر سخت بگیرد بر من.

بدهی‌هایم چیزی نیست که عیالم نوعاً می‌داند و ضامن دین من هم حضرت بقیة‌الله می‌باشد، لذا خوفی ندارم.

از پدر بزرگوارم آیت‌الله مشکینی بخواهید که یک روز درس تفسیر قرآن را به این حقیر هدیه فرمایند (ثوابش را). این را حتماً بخواهید، قبول خواهد فرمود.

از برادران و خواهران، یعنی طلاب علوم دینی آشنا، نوکران و سربازان امام زمان علیه‌السلام، برایم مغفرت طلب نمایید.

وصیت می‌کنم بر عیالم را که در راه خدا مرارت و سختی زیاد دیده و خبری که می‌بایست در ناحیهٔ من به او برسد، نرسیده است و حقوق حقه‌اش و حتی در خیلی از موارد حقوق واجبش نیز ضایع شده است، البته بد است.

من امیدوارم که مرا ببخشد.

وصیت من به او این است که بعد از من سعی در تربیت فرزندانم بنماید و تا می‌تواند طوری به خود بقبولاند که باید تجدید فراش نماید؛ حیف است که این سنت الهی اسلامی بعد از من از بین برود به‌خاطر تعصبات بی‌جا و غیر اسلامی.

فرامین و اوامر و اجتناب از معاصی از صغایر و کبائر آن است.

انتهای خبر/