نقش شفاعت کننده

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» شفاعت دو گونه است: تکوینی و تشریعی؛ شفاعت تکوینی آن است که موجودات قوی‌تر این جهان به موجودات ضعیف‌تر برای پرورش و تکامل و نموّ کمک کنند، تابش آفتاب، ریزش باران و وزش نسیم، نوعی شفاعت در عالم تکوین برای پرورش گیاهان است. باغبان نیز در حدّ خود در مورد گیاهان و درختان شفاعت می‌کند. این‌گونه شفاعت دامنهٔ وسیعی در جهان هستی دارد.

در عالم تشریع نیز انسان‌هایی که در درگاه خدا مقرب‌ترند، افراد ضعیف و آلوده به گناه و وامانده در راه را کمک کرده، آن‌ها را به سرمنزل سعادت می‌رسانند. به یقین، هر دو نوع شفاعت هنگامی مؤثر واقع می‌شود که در شفاعت‌شونده قابلیت و لیاقت لازم وجود داشته باشد؛ وگرنه به یک دانهٔ فاسدِ گیاه، هرقدر آفتاب بتابد و باران ببارد و نسیم بوزد، گیاهی از آن نمی‌روید. و همچنین انسانی که رابطهٔ خود را با شفیعان به‌کلی قطع کرده، شفاعت شافعان نفعی به حال او نخواهد داشت.

این‌که امام (علیه‌السلام) در گفتار حکیمانهٔ مورد بحث می‌فرماید: شفاعت‌کننده، بال‌و‌پرِ طلب‌کننده است، واقعیت مسلّم عقلی و نقلی است. همان‌گونه که هیچ پرنده‌ای بدون بال‌وپر نمی‌تواند پرواز کند، بسیاری از طلب‌کنندگان نیز بدون بال‌وپرِ شفاعت، پرواز در آسمان قرب خدا برایشان غیرممکن است.

این جملهٔ کوتاه در واقع، هم به فلسفهٔ شفاعت اشاره می‌کند، هم مفهوم و معنای آن و هم شرایط شفاعت‌کننده و شفاعت‌شونده. همه‌چیز پرنده باید کامل باشد تا بعد از رویش بال‌وپر بتواند پرواز کند، و استفاده از بال‌وپر برای پرنده عیب نیست، بلکه افتخار است.

بحث عالم اسباب که دربارهٔ جهان هستی به کار می‌رود، در واقع تعبیر دیگری از همین شفاعت است. در عالم تشریع نیز گاه معصومان (علیهم‌السلام) و پیشوایان بزرگ شفاعت می‌کنند، گاهی علمای دین و شهدا و صالحان، و زمانی اعمال خوب انسان مانند نماز و روزه و جهاد او با دشمن یا با نفس. در هر حال، شفیع به‌منزلهٔ بال‌وپر محسوب می‌شود.

انتهای خبر/