عالم جاهل منش

به گزارش خبرگزاری رسانه بابل به نقل از «بلاغ» در اين گفتار حکيمانه و کوتاه و پرمعنا امام (عليه‌السلام) به عالمان بى‌عمل و آلوده به رذايل اخلاقى اشاره کرده، مى فرمايد «چه بسيار دانشمندى که جهلش او را کشته در حالى که علمش با اوست؛ اما به حالش سودى نمى بخشد»؛ (رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لا يَنْفَعُهُ).

درباره اين که چگونه علم وجهل در وجود آن ها جمع مى شود؟ تفسيرهاى مختلفى مى توان بيان کرد.
از همه روشن تر اين که علم اگر با عمل همراه نشود همچون جهل است، بنابراين نکوهش امام (عليه السلام) از عالمانى است که از علم خود بهره نمى گيرند و به آن عمل نمى کنند و آن علم سبب هلاکت مادى و معنوى آن ها مى شود.

در حديثى در کتاب شريف کافى از اميرمؤمنان على (عليه السلام) مى خوانيم: «إنَّ الْعالِمَ الْعامِلَ بِغَيْرِهِ کَالْجاهِلِ الْحائِرِ الَّذي لا يَسْتَفيüقُ عَنْ جَهْلِهِ؛ شخص عالمى که به علمش عمل نکند مانند جاهل سرگردانى است که ازبيمارى جهل بهبود نمى يابد».

سپس حضرت در همان روايت مى فرمايد: «بَلْ قَدْ رَأيتُ أنَّ الْحُجَّةَ عَلَيْهِ أعْظَمُ وَالْحَسْرَةُ أدْوَمُ؛بلکه حجت الهى رابراوبزرگ تروحسرت او را پايدارتر ديدم».

همين عبارت با اندک تفاوتى در ذيل خطبه 110 نهج البلاغه نيز آمده است. در حديث ديگرى در غررالحکم از همان حضرت نقل شده است: «عِلْمٌ لايُصْلِحُکَ ضَلالٌ وَمالٌ لا يَنْفَعُکَ وَبالٌ؛ دانشى که تو را اصلاح نکند گمراهى است و ثروتى که تو را (در راه خشنودى خدا) سودى نبخشد بدبختى است».

انتهای خبر/