مراقب پسرم باشید

به گزارش خبرگزاری رسانه بابل به نقل از «بلاغ» سید علی آملی| سرما، کولاک، و کوه‌های یخ‌زده کردستان بارها شاهد صحنه‌هایی بوده‌اند که کمتر در قاب رسانه‌ها جا می‌گیرد؛ صحنه‌هایی از ایستادگی. این بار، مرزهای غربی ایران شاهد فداکاری مردی از جنس ایمان بودند؛ ستوان‌یکم رحیم مجیدی که در مأموریتی شبانه، در دل کولاک سنگین، وظیفه‌اش را رها نکرد و جانش را بر سر پاسداری از خاک وطن گذاشت. وقتی همرزمانش پیکر او را یافتند، در دستش تصویری از پسر کوچکش بود، دستی یخ‌زده اما آرام گرفته بر روی یادگاری کوچکِ زندگی. پشت عکس نوشته‌هایی بود که دل هر ایرانی را می‌لرزاند: «مراقب پسرم باشید، تازه یاد گرفته بگه بابا».

این جمله کوتاه، عصاره‌ای از فداکاری هزاران سرباز گمنام امنیت ملی است که بی‌هیاهو پاسدار خنده‌های کودکان این سرزمین‌اند. در روزگاری که برخی با شعارهای رنگارنگ و القائات رسانه‌ای تلاش می‌کنند تصویر مأموران امنیتی را مخدوش کنند، چنین شهادتی یادآور می‌شود که امنیت این کشور حاصل معامله نیست؛ حاصل اشک، سرما، و خون دل فرزندانی است که نامشان شاید هیچ‌گاه تیتر بزرگ رسانه‌ها نشود.

در سال‌های اخیر، دشمنان خارجی با سرمایه‌گذاری سنگین بر جنگ شناختی و عملیات ترکیبی، سعی دارند چهره مأموران رسمی کشور را از حافظان مردم به دشمنان مردم بدل کنند. جریان‌های برانداز و اتاق‌های فکر خارج‌نشین با موج‌سازی‌های هدفمند، از هر حادثه‌ای در مناطق مرزی تا رخدادهای طبیعی، سعی در ترویج ناامیدی و بی‌اعتمادی دارند. اما در دل همین طوفان تبلیغاتی، شهادت رحیم مجیدی و صداقت پیامش همچون چراغی روشن می‌شود که حقیقت را بازمی‌تاباند: کسانی که شب را در پاسگاه‌های برف‌گرفته بدون برق و ارتباط سپری می‌کنند، مظهر عشق به وطن‌اند نه ابزار سرکوب ادعایی دشمن.

امروز ایران در نقطه‌ای ایستاده که بیش از هر زمان دیگر، به وحدت و پاسداشت امنیت ملی نیاز دارد. مردان خط مقدم مرزها، از کردستان تا سیستان نه فقط حافظ خاکند، بلکه مانع نفوذ فرهنگی و روانی دشمن نیز هستند. دشمنانی که می‌دانند ضربه به آرامش و امنیت اجتماعی، نخستین گام برای فروپاشی مقاومت ملی است. آنان با حمایت مالی، رسانه‌ای و جعل اخبار، می‌کوشند در ذهن جوان ایرانی تردید بیندازند: تردید نسبت به ارزش امنیت، نسبت به نیروهای حافظ کشور، نسبت به آینده. هر خبر جعلی، هر توییت پرکینه، تیری است به سمت روح جمعی ملت.

اما در برابر این هجمه نرم، تصویر ستوان‌یکم مجیدی در برف کردستان خود یک بیانیه است؛ بی‌صدا اما پر از معنا. او نیازی به سخنرانی و شعار نداشت؛ همان جمله کوتاه، «مراقب پسرم باشید»، گویای همه چیز است. یعنی امنیت فقط واژه‌ای اداری نیست، بلکه یک احساس پدرانه، یک مسئولیت انسانی است که از خانه تا مرز امتداد دارد.

ایرانِ امروز بیش از هر زمان دیگر قدردان فرزندان بی‌نام خود باید باشد؛ کسانی که در هنگامه کولاک و خطر، مرزهای عزت ملی را محافظت می‌کنند. وظیفه رسانه‌های متعهد، روشن کردن همین حقایق است؛ تا مردم بدانند در پشت هر لحظه آرامش، فداکاری‌هایی پنهان وجود دارد که گاه با دستان یخ‌زده و قلبی عاشق رقم می‌خورد.

در پایان، شهادت ستوان‌یکم رحیم مجیدی، نه فقط یادآور غربت مدافعان وطن، بلکه هشداری است برای همه آنان که دانسته یا نادانسته به تضعیف امنیت کشور یاری می‌رو‌ند. دشمن بیرونی با دلار و دروغ، و دشمن داخلی با تحریک و هیاهو، هر دو در یک مسیر گام می‌زنند؛ برهم زدن آرامش مردم. مقابله با این توطئه، تنها با قول سدید، حقیقت‌گویی و تقویت همدلی ملی ممکن است.

ایران آرام است، چون مردانی از جنس رحیم مجیدی هنوز زنده‌اند و تا آخرین نفس از ایمانشان پاسداری می‌کنند.